nie przyszla gruba

Probek nie bylo juz od dziewieciu dni, a nie wydarzylo sie w tym czasie nic ciekawego, poza tym, ze Bogen stawal sie coraz bardziej niecierpliwy i zaczynal nam grozic. Oboje z Dylan zaczynalismy odczuwac niepokoj. W koncu jednak odezwal sie dlugo oczekiwany telefon. Wyruszylismy, prawie na pewno bez zadnych podejrzen ze strony Bogena i jego ludzi.

-Wiele razy zastanawialem sie, skad wiedziales, ze mozesz z nami rozmawiac tutaj tak swobodnie - powiedzialem do agenta.

Doktor Dumonia usmiechnal sie i pokiwal glowa. - Och, tak naprawde, to te nowoczesne cudenka. Naturalnie to miejsce jest na podsluchu i nawet w tej chwili ludzie Bogena sluchaja naszej rozmowy. Tyle ze slysza cos zupelnie innego. Bardzo sympatycznie sie pracuje w srodowisku technologicznym, ktore jest opoznione o kilka dekad w stosunku do tego, co jest obecnie najnowsze.

-Ty i ten twoj anarchizm antykonfederacki. Wiedzialem, ze cos jest z toba nie calkiem tak - prawie od pierwszej chwili - ale nie moglem sie zorientowac, po czyjej jestes stronie.

-Oczywiscie, ze jestem po swojej stronie. Tak jak i wy dwoje... to znaczy, jestescie po waszej stronie. Nie jestem oszustem i wszystko, co wam powiedzialem, jest prawda. Nienawidze Konfederacji. Gdybym mial pewnosc, ze ci obcy nie zlikwiduja calego rodzaju ludzkiego, sam bym ich zachecal do ataku. Nie mogloby byc przeciez lepszego zastrzyku dla ludzkosci jak jakas niezla wojna, byle by po niej przetrwala, zeby odbudowywac sie i rozwijac. Jestem psychiatra; lubie zarowno codzienne przyjemnosci, jak i swoj zawod.

-Wobec tego, dlaczego... dlaczego pracujesz dla nich? - spytala zdziwiona Dylan.